Κορόιδο της Τύχης

 

Ξημερώματα ˑ η ώρα που ξυπνούν οι ανεκπλήρωτοι πόθοι

Γίνονται λέξεις που τραγουδούν μάτια, χείλη και σώματα

Μαζί με ένα «σε θέλω» να αιωρείται ανάμεσα στο συνειδητό και τ ’ασυνείδητο

Κι άλλες πόσες, βαθύτερες, που τελικά δε μοιράζονται

Μπλεγμένο κουβάρι στο στήθος ˑ κι ένα αχ στην καρδιά

Αχ για τα όλα όσα

Παλιά, τωρινά και μελλούμενα

Αιωρούμενα στο χρόνο

Και ταυτόχρονα παγωμένα στο άπειρο

Το σύμπαν με εμπαίζει ˑ αυτό είναι σίγουρο

Κορόιδο της τύχης, μου ψιθυρίζει, κι εγώ, οριακά, διασκεδάζω.

A poem

After a very long hiatus, and a series of life-changing events (we'll talk more about those on a later post), I am back, sharing the most personal piece of poetry I have written to date.

Why?

Because it's time.

 A poem

I wrote a poem

        to you.

        For you?

            It’s unimportant.

My past self,

    long begone,

I love you.

Now

    Finally

        At long last

I stopped feeling the need to run away

    from you.

From us, really.

        I was you

                and you were I.

Complicated,

            Yet so simple.

Truth is, I couldn’t run away

            and neither could you.

I am who I am now

because of whom you were back then.

Had it been any other way,

I would not exist.

So, I accept you

        and myself.

Faults and all;

I keep the lessons and move forward.

Until the next upgrade

            to version 3.0.