Ξημερώματα ˑ η ώρα
που ξυπνούν οι ανεκπλήρωτοι πόθοι
Γίνονται λέξεις
που τραγουδούν μάτια, χείλη και σώματα
Μαζί με ένα «σε
θέλω» να αιωρείται ανάμεσα στο συνειδητό και τ ’ασυνείδητο
Κι άλλες πόσες,
βαθύτερες, που τελικά δε μοιράζονται
Μπλεγμένο κουβάρι
στο στήθος ˑ κι ένα αχ στην καρδιά
Αχ για τα όλα όσα
Παλιά, τωρινά και
μελλούμενα
Αιωρούμενα στο
χρόνο
Και ταυτόχρονα
παγωμένα στο άπειρο
Το σύμπαν με εμπαίζει ˑ
αυτό είναι σίγουρο
Κορόιδο της τύχης, μου
ψιθυρίζει, κι εγώ, οριακά, διασκεδάζω.
No comments:
Post a Comment